هرگاه بخواهیم دربارۀ مطلبی، به طور غیرمستقیم صحبت کنیم و مقصود خود را بیان کنیم، از کنايه استفاده می کنیم. کنايه سخنی است که دو مفهوم دارد:
1) مفهوم دور
2) مفهوم نزديک
در کنايه مقصود گوينده، معنای دورِ آن است؛ به عنوان مثال:
1) مفهوم نزديک ß شخصی که يک دستش را روی دست ديگرش گذاشته است.
2) مفهوم دور ß اين شخص، کاری انجام نمی دهد. «کنایه»
1) مفهوم نزديک ß دهنش بوی شیر می دهد.
2) مفهوم دور ß هنوز بچه و بی تجربه است. «کنایه»
فلانی، ريش سفید است:
1) مفهوم نزديک ß آن شخص، ريش هايش سفید است.
2) مفهوم دور ß آن شخص، باتجربه است. «کنایه»